E aqueles, que por obras valerosas
Se vão da lei da morte libertando;
Cantando espalharei por toda parte,
Se a tanto me ajudar o engenho e arte.
Luis de Camões, Os Lusíadas, Canto Primeiro.
Seguindo a tradición hollywoodense de sacar continuacións cando algo funciona ben, o abaixo asinado anuncia con fachenda a segunda parte dun querido artigo desta revista, que sen dúbida espertará críticas, análises, vídeos explicativos do seu final en YouTube, teorías sinistras, ataques de grupos de ultradereita e varios anos de peticións desesperadas polo Feijoo Cut co artigo bo de verdade. E quen sabe, igual dentro dunhas décadas alguén o inclúe nun artigo dos peores escritos analizando as peores películas, completando o círculo sen fin da falta de orixinalidade.
Por suposto, para calquera queixa ou pretensión de denuncia, que o respetábel se poña en contacto coa avogada da revista, Laura Lamier. Ou co algoritmo espía do goberno chino que actúa baixo o nome dixital de Guillermo Rodicio.
1. Batalla más allá del sol (Francis Ford Coppola, 1962)
Nebo Zovyot -‘O ceo chama’- é un filme soviético de 1959, dirixido por Mikhail Karzhukov e Aleksandr Kozyr. Nel móstrase a historia dun grupo de científicos e astronautas que pretenden chegar de primeiros ao planeta Marte, así como os esforzos dos rivais norteamericanos por evitalo e anotar ese tanto para os capitalistas. Á parte dos efectos especiais, o deseño de produción -bastante bos para a época- e do retrato que fan dos estadounidenses, non coma xente malvada, senón individuos cunha ideoloxía equivocada, pero cos que é posíbel levarse ben; pouca cousa de interese hai nesta, por outro lado, soporífera cinta.
Avanzamos ata 1962, cando o produtor Roger Corman compra os dereitos da película nos EEUU e encárgalle a un novato Francis Ford Coppola unha re-edición para súa exhibición. O futuro director de O Padriño e Apocalypse Now cambiou a carreira espacial entre a URSS e os Estados Unidos por unha entre hemisferios (?), americanizou os nomes dos actores soviéticos nos créditos (??), e engadiu dous monstros con forma de xenitais (???). A pregunta é imperativa: mellorou a cinta? Non, seguiu igual de aburrida, ademais de perderse boa parte das intencións orixinais. Pero agora tiña un monstro-vaxina. Os comezos foron duros para todos.
Por que queres vela? Porque Partiya Lenina, sila narodnaya/Nas k torzhestvu kommunizma vedyot!, camarada.
2. FBI: Frikis Buscan Incordiar (Javier Cárdenas, 2004)
Ano 2004: en Grecia arruinábanse coas Olimpíadas, Aznar falaba no Congreso dos Estados Unidos, Mark Zuckerberg creaba Facebook para os seus señores reptilianos, e nese país entre Portugal e Andorra emitíase un late night coñecido coma Crónicas Marcianas que, sen dúbida homenaxeando ó libro de Ray Bradbury, enviaba ao coñecido cantante Javier Cárdenas na busca dos máis variados personaxes da península. Claro precursor dos youtubers modernos. Polos seus micrófonos pasaron auténticos referentes xeneracionais coma o Vampiro de Pontevedra, Pozí, Paco Porras ou a bruxa Lola.
Entón xurdiu a idea para aproveitar o éxito deste formato: unha película, ou máis ben unha sucesión de bromas ao estilo da cuadrilla de Jackass, das que estes personaxes serían as vítimas. Cárdenas dirixe e engade como fío condutor unha especie de trama policial absolutamente prescindíbel entre a escena de Paco Porras arrastrado por unha lancha motora e a de Carmen de Mairena aloumiñando a un tal Arlequín.
Considéroa unha peza imprescindíbel do tríptico de cinema faranduleiro hispánico, xunto cos clásicos O Gran Marciano (Antonio Hernández, 2001), que involucra a primeira xeración de Gran Hermano nunha historia de ciencia-ficción; e a xa comentada LARR (Leonardo Dantés, 2002), o naturalista autorretrato do músico Leonardo Dantés, na que tamén teñen presenza moitos habitantes desta, citando libremente a Dross, meca de la irreverencia.
Por que queres vela? Porque é venres pola noite, hai cervexas frías, e ti tes demasiado tempo libre.
3. Aztec Rex (Brian Trenchard-Smith, 2007)
A ver, é imposíbel que un saia decepcionado de ver esta película. O título é sorprendentemente explícito: hai aztecas e un tiranosauro. Para ser exactos, tamén hai un grupo de “conquistadores” liderados polo Hernán Cortés de marca branca, que desexan roubarlle os valiosos cacharros de plástico a media ducia de “aztecas”. E por medio un monxe que inventa a sangría. Queredes máis? Para que? Para ter unha merda ao estilo de Parque Xurásico, onde hai cousas como personaxes interesantes, bos efectos especiais, lóxica interna, trama ben construída e actuacións sobresaíntes? Iso non é divertido.
É un pouco coma a película Apocalypto (Mel Gibson, 2006). Contan con algúns detalles cuestionábeis no histórico, poñen o foco no contacto entre culturas e a violencia, e mostran os modos de vida de civilizacións precolombinas. Pero entre ambos puntos de vista hai unha diferenza fundamental; mentres que na película de Gibson falábase dos maias, na península do Iucatán, Aztec Rex ten, coma ben di no título, os aztecas ou mexicas coma protagonistas, que ocupaban o centro do actual México. Deixo por aquí unha guía para aprender máis desas fascinantes culturas, en vez de ver esta merda. Ou mirade Apocalypto, que está guai.
Coma historiador de carreira, podo afirmar que Aztec Rex é unha das propagandas referidas á Lenda Negra española máis gráficas que nunca vin. O que xa non estou tan seguro é se demostra ou refuta a súa existencia.
Por que queres vela? Porque a vida se abre camiño.
4. Manos: The Hands of Fate (Hal Warren, 1966)
Acordádevos da película The Room? Se estás a ler este artigo, probablemente a resposta sexa afirmativa, xa que moitas veces é a primeira que xorde cando alguén pregunta por cal é a peor película da historia. Pero a estrea de The Disaster Artist (James Franco, 2017) probou que, a maiores do horror que habitaba no celuloide mesmo, a historia detrás da creación dese filme era interesante por méritos propios. Se cremos a Greg Sestero (un dos actores, e amigo do director), a rodaxe foi un pesadelo levado pola batuta de Tommy Wiseau e as súas excentricidades, nas que hoxe non afundiremos. A película de Franco, onde por certo el toma o rol de Wiseau, é moi recomendábel, polo seu retrato do esperpento que daría orixe a The Room.
O mesmo dobre combo preséntase en Manos. Nacida dunha aposta do director de que non sería difícil dirixir unha película de terror, a produción tivo un presuposto de 19.000 dólares, que era insuficiente para pagar ao reparto -mestura dun grupo de teatro de El Paso e membros dunha axencia de modelaxe- que polo tanto recibiu a promesa dunha porcentaxe das futuras ganancias. A cámara só gravaba 32 segundos de vídeo, e polo sistema de son empregado o filme tivo que se dobrar na totalidade durante a post producción. Isto explica a innumerábel cantidade de erros de edición dos que un pode desfrutar. Non axudou a irascibilidade do director, nin a invasión de couzas por gravar escenas de noite, nin mil movidas máis que abarcan dende un posíbel caso de acoso ata o suicidio dun dos actores principais un mes antes da primeira proxección.
En canto a película… unha familia chega á casa propiedade dun culto que adora un deus malvado chamado “Manos”, cuxo sumo sacerdote leva unha túnica con dúas mans xigantes. O demais son malas actuacións captadas por unha dirección aínda peor, e unha trama absurda preñada de momentos ridículos, superiores á capacidade de invectiva de memes dun ser humano medio. Tras anos de durmir o sono dos xustos, o programa de TV Mystery Science Theater 3000 recuperouna para o público mainstream, e calquera pode apreciala coma o monumento ao caos primixenio que é.
Por que queres vela? ‘cos the master would not approve that.
5. Killer Klowns from Outer Space (Stephen Chiodo, 1988)
Nestes artigos coñecemos ideas terríbeis, monstruosidades argumentais, incompetentes tras e diante as cámaras e un montón de cousas similares. Pero Killer Klowns é diferente. Está nesta lista como invitada ou homenaxeada, máis que coma habitante propia do Pandemónium. O lector torcerá o xesto: “eu quero películas de merda, Adrián, de que carallo estás a falar de invitadas de honra e non sei que lerias?” De paixón, meu imaxinario amigo. Falo de paixón.
Paixón, por sacar adiante unha idea tan absurda coma uns pallasos espaciais antropófagos, sobre todo antes de que o benquerido ISO de Tim Curry expandise a coulrofobia polo mundo enteiro, até os días do seu remake e do Coringa berrándonos que vivimos nunha sociedade. Paixón, por sacar dun presuposto máis ben escaso un efectos especiais tan creativos e divertidos, cos clowns sendo os mellores mestres de cerimonias que podiamos pedir, a medio camiño entre grotescos e simpáticos (por non falar do algodón de azucre converténdose en arma mortífera e as sombras chinescas en monstros). Paixón, polos tópicos do cinema de terror da época, que coquetean coa caricatura neste filme. Paixón, señoras e señores.
Como pode un odiar semellante conxunto de cousas? Non é o mellor filme do mundo, obvio, pero acepta a súa natureza autoparódica can tal elegancia e cariño que só podes proclamar a túa rendición incondicional e desfrutar da viaxe. Que xa bastante tivemos.
Por que queres vela? Por ver pachachos asasinando con pipocas.
…
…
…
[O escenario é unha sala sumida na escuridade, cun único punto iluminado de luz branca mediante un foco oculto. Nesa zona nítida nun mar de tebras distinguimos unha figura axeonllada. Se poñemos máis atención, comprobamos que treme coma un flan, e que busca desesperadamente coa mirada unha saída pola cal fuxir. Pero non hai nada á vista dos seus ollos miopes. Fai lamentábeis xemidos de terror cada poucos minutos, acompañados de breves súplicas de clemencia e -seguramente inútiles- peticións de liberación. A ridícula referencia cultural da súa camiseta e a súa barriga moldeada mediante anos de cervexas e tortilla compostelá non deixan lugar a dúbidas: é Feijoo.]
[De súpeto, xorden tres monolitos das sombras, quedando ao alcance da luz, pero sen abandonar de todo o abrigo da negrura. Mantéñense suspendidos no aire a menos dun metro do chan, coma fantasmagóricas portas a unha dimensión de horrores cegos. O único que rompe a súa monocromática superficie son as letras vermellas das súas respectivas identificacións: RODICIO, VIDAL, WEBB.]
[Un asubío sae dun dos monolitos, articulándose nunha diabólica oración:]
– Essscoria, servichesss ben á nosa caussa…
– Concordo, o essscravo fixo un traballo decente… -corroborou un segundo ranxido.
– Grazas, grazas meu amos -A voz de Feijoo era un mosaico de emocións; medo, noxo, esperanza, odio, expectación. As expresións do rostro a duras penas podían seguir o seu ritmo.
– Sssilencio, mortal -cuspiu o terceiro en discordia.
– Per… perdón.
O seu corpo encolleuse uns centímetros, ao tempo que os tremores camiñaban cara a categoría de espasmos.
-Ssssi, unha boa lisssta… pero non é sssuficiente -o asubío xa se semellaba ao son que fai un garfo sobre o cristal, a un lamento tan penetrante e intenso coma o nado nun pesadelo eterno.
– QUÉ? NON!
– SSSILENCIO, INMUNDO SSSERVO! -O trono perpetuouse nos recunchos da estancia, onde a luz xa renunciara a pasar hai moito. Feijoo, nun tremor incontrolábel, choraba sumido na desesperación:
– Prometíchesmo… só dous artigos…
– Nósss dicimosss moitasss cousasss, Feijoo. E agora queremosss unha terceira parte.
– Pero… pero…
– E temosss ideasss moi creativasss… sssi, creativasss… os fan-films portugueses de Pokémon, os plaxios de Vídeo Brinquedo… só películasss de calidade, xa sabesss…
[Dun dos monolitos brotou unha gargallada, ou máis ben a perturbadora versión dunha gargallada que eses entes demoníacos eran capaces de concibir. Ao instante uníronse os seus compañeiros, e alí estiveron, disolvéndose pouco a pouco coma un espellismo ou un mal soño. Só quedou alí Feijoo, agochado en posición fetal, mentres murmuraba sen control “prometíchesmo, prometíchesmo, prometíchesmo…”.]
