Ver bo cine está moi sobrevalorado. Calquera pode desfrutar de ‘Gran Torino’, ou comentar o marabillosos que son Tarantino e Kubrick, que é de primeiro de cinefilia (poñelos a parir é de segundo). O verdadeiro reto, que poucos amantes da sétima arte asumen, é un traballo hercúleo de vontade e apertura mental, edificante se sae ben, e catastrófico se fracasa: a arte de desfrutar coas malas películas.
Porque se pode aprender moito cos clásicos, pero tamén cos grandes desastres e as ideas terríbeis. Un non debería desprezar tan á lixeira a sabedoría implícita nos descartes de videoclub, nas loucuras de baixo presuposto e soños estratosféricos. Preocupado pola nula expansión do verdadeiro coñecemento, o autor destas liñas decidiu preservar para a posteridade unha luxosa selección de propostas cinematográficas, para mergullarse nelas nos momentos de descanso, e comezar o ano con ganas de facer cousas edificantes: por exemplo, ningunha destas películas. Ou escribir sobre elas.
-O autor non se responsabiliza das secuelas derivadas da exposición prolongada a estas películas.-
.
1. L.A.R.R. (Leonardo Dantés, 2002)
Esta mistura de biopic, musical e falso documental naceu nos albores do novo milenio cun único propósito: glorificar a Leonardo Dantés, Leo para os amigos, L.A.R.R. nos seus escritos, e Bego en ‘Futbolistas naturistas’ (ten nomes mil, enténdese). Se ben hai algo parecido a unha “trama” -o flashback dun tórrido episodio do pasado-, o fío condutor é claramente a auto-homenaxe continua á vida e obra do artista, repasando os seus grandes éxitos -videoclips nudistas incluídos- e anécdotas de todo tipo, dende as orixes do seu nome artístico até a súa admiración por Carmen Sevilla.
Por se fosen poucas cousas, o filme ten abundantes cameos de persoeiros populares na España proto-millenial, formándose un verdadeiro “Quen é quen?” da irreverencia televisiva. O confundido Dinio, Loly Álvarez, a Santeira Miguelina, o Dioni, os Baróns de Transilvania e moitos outros simpáticos individuos aparecen na cinta, dispostos a mellorar a túa experiencia mediante chistes lamentábeis a cámara, e tortilla de uvas. Só falta Thanos nesta festa.
Por que queres vela? Pois porque coñezo o teu escuro corazón.
.
2. GISAKU (Baltasar Pedrosa, 2006)
Imaxinádevos o concepto de ‘Samurai Jack’, pero ambientada na España de Zapatero e Rodolfo Chiquilicuatre. Este é o mellor resumo que podo facer da historia de Yohei, un guerreiro trasladado ao noso tempo pola maxia dun mal guión, que asumirá o papel de José Antonio Labordeta para buscar as pezas dunha chave espalladas pola Celtiberia, ansiadas tamén polo demo Gorkan. Pero non vai só na súa viaxe, xa que fai amizade coas versións de segunda man de Shinji Ikari, Bulma e Stich, e cunha especie de lince hipertrofiado chamado, supoño que moi adecuadamente, Linceto.
A (boa) idea deste proxecto era achegar a cultura española á sociedade xaponesa, aproveitando a cita da Exposición Universal de Aichi en 2005. E que mellor maneira que levar a primeira película de anime feita en Europa? Iso quizais explica os 76 minutos de sacar o bíceps patrio, repetíndonos ata o cansazo que vivir en España é a hostia, que se come moi ben, que hai sitios moi bonitos, e un loooongo etcétera. Sabes que non van a ser moi sutís cando Yohei se marabilla coa tortilla de patacas e o pescaíto frito, ou no momento en que o esplendoroso AVE case o mata en Sevilla.
Por certo, Galicia non se libra. Os personaxes pasan pola Coruña para montar nun dirixible (?), e en Compostela viven unha persecución digna de William Friedkin baixo a chuvia (por suposto!). O bo é que a estas alturas pouco che importará todo isto, xa que a historia épica perde todo interese en contar algo cun mínimo de sentido pasados os dez primeiros minutos.
Por que queres vela? Porque o malo se enfada cando un xogador do Barça axuda a un do Real Madrid a levantarse. En serio. Minuto 21:34.
.
3. BOLÍVAR EL HÉROE (Guillermo Rincón, 2003)
Falando de anime… non é algo malo experimentar con outros estilos de animación, incluso cun dunha cultura tan diferente á de Occidente, xa que as posibilidades de experimentación son infinitas. E unha historia coma a de Simón Bolívar, figura fundamental nas independencias americanas, ten un potencial narrativo que en mans de xente competente pode florecer sen dificultades. Pero este non é o caso.
Non son un experto na historia de América, pero ata onde eu teño coñecemento a biografía de Bolívar non foi tan parecida ao primeiro arco argumental de ‘JoJo’s Bizarre Adventure’. Consulto os meus apuntamentos de Historia de América II, e tampouco se fala do costume de levar o pelo de cores a inicios do século XIX, nin da existencia de cabalos verdes no Vicerreinado da Nova Granada, nin da amizade do Libertador con Vegeta, nin das coreografías Matrix nos combates de espada. Seica non os corrixira?
Se a intención era a de facer algo educativo, creo que o conseguiron: quedoume moi claro (a min e a calquera con ollos funcionais) como NON facer unha película de animación, como NON tratar a un personaxe histórico, e cando NON se pode estrear algo nun cinema. Si, esta película exhibiuse en salas. E foi o resultado de catro anos de traballo e (aproximadamente) 70.000 dólares do director.
Por que queres vela? Porque o coronel Rondón ten que salvar a patria.
.
4. WHO KILLED CAPTAIN ALEX? (Nabwana I. G. G., 2010).
Wakalywood é un microcosmos cinematográfico fascinante. Non conta cos cartos de Hollywood nin co ritmo de produción de Bollywood, e os seus medios son moi escasos -os ordenadores co que fan a pos-produción das películas son reciclados, e a súa vida media é de tres meses-, pero con imaxinación e moito entusiasmo sacan adiante uns proxectos delirantes de acción desenfreada, artes marciais, e efectos de ordenador saídos da mente de Lovecraft. O artífice da movida, Isaac Nabwana, é un admirador de Chuck Norris que quere facerse un oco nun mercado copado polos melodramas nixerianos e a piratería, e darlle un tempiño agradábel aos seus veciños, nunha terra onde a corrupción, as enfermidades infecciosas e as carencias materiais son problemas habituais.
Pero a ver, de que vai ‘Who killed captain Alex?’ Boa pregunta. Pois sendo sinceros, non estou moi seguro. Ao principio, o goberno ugandés confía nun tal Capitán Alex para loitar contra a Tiger Mafia, uns malfeitores que aterrorizan o país con armas de plástico e helicópteros feitos por ordenador. O que vén despois é unha montaña de disparos, gritos, kung-fu, gritos, xiros argumentais raros, gritos, e os comentarios do Video Joker, figura propia do cinema ugandés, que é -no fundamental- o típico imbécil que fai chistes durante unha película. Preparádevos para escoitar unhas cincocentas veces “COMMANDO”, ou “SUPA FIGHTER!”, e unha risa estrañamente similar á de Krusty o pallaso.
A pura definición dunha experiencia cinematográfica extrasensorial, meus. Desfrutade deste herdeiro espiritual da Cannon Films, ata que vos asalte a dúbida de quen asasinou ao Capitán. A resposta sorprenderavos. Ou non. Probablemente non.
Por que queres vela? Because in Uganda everybody knows kung-fu.
.
5. FRANKENPUTA (Frank Henenlotter, 1990)
Tamén coñecida por estes lares coma ‘Vicios Diabólicos’, é unha revisión contemporánea da novela de Mary Shelley “Frankenstein, ou o moderno Prometeo” (1818). O que ocorre é que se introduciron uns cantos cambios cosméticos: por exemplo, a motivación do científico é a de revivir á súa amada, tristemente falecida por culpa dun cortacéspede. Ah, e as partes humanas recólleas tras facer estoupar sen querer a unha ducia de prostitutas. E o ambiente xa non é Ingolstadt, senón os exteriores descartados de ‘Taxi Driver’. Pero no esencial, é o mesmo.
É de admirar o traballo cos actores, xa que había que ter polo menos cinco anos de Shakespeare e dous de Ibsen enriba para non estoupar da risa cando se filmou unha imbecilidade deste calibre. Só os tics de Patty Mullen merecen, coma mínimo, unha edición dos Mestre Mateo. E a cara de James Lorinz cando taladra a súa cabeza para “pensar mellor” (a estas alturas… importa?) é icónica. Os efectos especiais sonche pezas de exquisita artesanía, que recordan aos das primeiras películas de Peter Jackson, coma ‘Mal Gusto’ ou ‘Braindead’.
“Se só ves unha película ó ano, esta debería de ser Frankenputa” dixo o célebre Bill Murray sobre esta produción (ou iso asegura a capa do DVD). E quen son eu para discutirlle a un dos Cazapantasmas? Ademais, é a máis entretida das cinco propostas, e a única que rozaría o aprobado. Medo non dá, nin reflexionas sobre as cuestións fundamentais da vida e a morte. Tampouco é moi divertida, non vos vai a arrincar moitas gargalladas. Pero menos dá unha pedra.
Por que queres vela? Polas explosións eléctricas e os membros amputados.
