Lembro a primeira vez que lin a Bukowski. Un pipiolo de 20 anos que estaba no segundo curso de Filoloxía hispánica (creo que agora lle chaman grao en español ou algo así… pouco importa). O caso é que eu pretendía ser escritor. Non tiña moi claro o por que. Só sabía que desde os doce anos pretendía ser escritor e dentro de min era o único que tiña claro. Revelóuseme dun modo espontáneo un día calquera. Collín un folio e púxenme a soltar as miñas chorradas. En realidade non me gustou nada o que escribira. Pareceume ridículo, estúpido e absurdo. Non obstante, a sensación que tiven ao escribir era insuperable. Sentinme completamente en paz. Sei que iso resulta bastante ñoño, un tipo de cliche xa desgastado porque todo deus recorre a el para dar un toque Walt Disney. Porén, no meu caso non sei outra maneira de describilo.
Hai que saber algunhas cousas de min para entender ben todo isto. Tranquilos, non as vou soltar aquí e aburrirvos. Só direi que sempre tiven dificultades para enfrontarme aos problemas e explicarme coa xente. Dalgún modo, sinto que non encaixo e que nunca o farei, e nunca son capaz de expresalo. O resultado tende a ser que busco estar só… supoño que non é tanto que non me guste a xente como que prefiro estar á miña, polo menos a maioría do tempo. Escribir, deste xeito, permíteme estar a soas comigo mesmo e expresarme. Por aquel entón, ao escribir no caderno vello e balorento non o entendía, mais hoxe por hoxe si.
Aínda así, o vello verde entrou na miña vida grazas a compañía. Estando na biblioteca da facultade un día acercóuseme un amigo e díxome que tiña que ler algo que podía interesarme. Eu non estaba moi seguro do conto, pero a fin de contas non tiña nada que perder. Durante meses paseárame por aqueles estantes sacando libros dun lado e doutro sen encontrar nada que me chamase a atención demasiado. O meu problema era que recorría aos autores que se citaban durante as clases e eran todos iguais. Carecían de paixón e verdade. Apenas se centraban en repetir unha e outra vez o que o mundo dicía. Iso era o que pensaba eu, polo menos. Que carallo me importa se a historia acaba ben ou mal, ou que quere dicir que na escena imperen uns grandes nubarróns. A quen carallo lle importa iso? O esencial é o que che está a transmitir o libro, e se podes sacar algo diso para facer a vida un pouco máis agradable…
Volto ao tema. O meu compañeiro guioume ate a sección de literatura inglesa. Non adoitaba ir por ela xa que pensaba que estaba repleta de libros en inglés (idioma que eu aínda manexaba para ler, pero recusaba facer tanto esforzo para frustrarme de novo literariamente). Porén, tamén tiñan libros traducidos e o chaval colleu un cunha tapa negra case por completo e pasoumo. Eu lin “Charles Bukowski” e pensei, “que fai un autor polaco aquí?”. Abrín o libro por unha páxina calquera e apareceu o poema que se traduce neste artigo (si, o artigo é algo máis que esta parafernalia da miña loucura). Recordo que non o lin detidamente. Só pasei rápido por enriba das liñas, case sen miralas como quen di. Pensei que podía estar ben, collín o libro en préstamo na biblioteca e marquei a páxina dese poema.
Nos días seguintes lería dinosauria, we un cento de veces (teño unha personalidade obsesiva de vez en cando e pasa o que pasa). Aquel poema tiña algo que dicirme. Non era tanto a mensaxe que contiña, que por outro lado non está nada mal para ser de quen é, se non a forma e as sensacións coas que se transmitía. De algún modo, ese poema neses días que pasei no meu pobo derrubou un muro que non era capaz de ver no meu mundo literario (un muro que construíra Pablo Neruda e demais escritores moñeros). E dese modo, neses momentos, notei algo similar ao que sentira ao escribir as miñas primeiras liñas no caderno balorento. Algo que sería aínda máis grande cando o vello verde me levase a descubrir o meu escritor favorito, John Fante.
Agora ben, podedes entender todo isto como que a vida ten momentos cruciais e eu deixei aquí dous dos meus persoais; ou simplemente, que as cousas pasan porque si, sen máis, e despois dámoslle o noso sentido propio. Eu son dos que se decantan máis pola segunda opción, pero sobre ámbalas cousas hai dúas realidades claras: 1. que todo ten o seu momento e 2. que eu serei mellor escritor que o vello verde.
.
[Engadimos a continuación o poema nós, os dinosauros traducido ao galego e tamén o orixinal en inglés, dinosauria, we. Despois de cada poema, adxuntamos tamén senllos videos con lecturas en vivo do poema: o galego lido polo tradutor, Víctor Fernández Alves, e o orixinal lido polo propio Charles Bukowski.]
nós, os dinosauros
nados así
para isto
mentres as cara debuxadas con xiz sorrín
mentres a Sra. Morte ri
mentres se avarían ascensores
mentres os horizontes políticos desaparecen
mentres o mozo do súper garda o seu título universitario
mentres o peixe graxento cuspe a súa presa graxenta
mentres o sol desaparece.
nós
nacemos así
inmersos nisto
nestas cautelosas guerras tolas
nesta visión de ventás rotas das factorías do baleiro
nestes bares con persoas que non falan as unhas coas outras
nestas pelexas que acaban en coiteladas e tiroteos
nacemos nisto
nestes hospitais tan custosos que sae máis barato morrer
nestes avogados tan caros que sae a conta declararse culpable
neste país onde os cárceres están cheos e os manicomios pechados
neste lugar onde as masas converten a imbéciles en heroes famosos.
nacemos nisto
camiñamos e vivimos nisto
morrendo por causa disto
silenciados por causa disto
castrados
corrompidos
desherdados
por causa disto
aparvados por isto
usados por isto
fodidos por isto
enlouquecidos e enfermizos por isto
volvéndonos violentos
volvéndonos inhumanos
por isto
o corazón ennegrecido
os dedos na busca da gorxa
da pistola
do coitelo
da bomba
os dedos na busca dun deus irresponsable
os dedos na busca da botella
da pastilla
do pó.
nacemos nesta tristeza letal
nacemos nun goberno con 60 anos de débeda
que dentro de pouco non será capaz
de pagar nin os intereses desa débeda
e os bancos arderán
o diñeiro non valerá para nada
haberá asasinatos sen castigo en plena rúa
haberá armas e turbas
a terra será estéril
os alimentos serán cada vez máis escasos
a multitude controlará o poder nuclear
o planeta non parará de tremer coas explosións
os androides radioactivos acosaranse os uns aos outros
os ricos e os escollidos verán todo dende plataformas espaciais
o inferno de Dante parecerá un xardín de infancia
o sol non se verá nunca e será sempre noite
as árbores morrerán
toda a vexetación morrerá
os homes radioactivos comerán a carne
de homes radioactivos
o mar envelenarase
os lagos e os ríos secarán
a choiva será o novo ouro
o vento escuro terá o cheiro de animais mortos
os poucos superviventes serán
aniquilados por infeccións espantosas
e a escaseza destruirá as plataformas espaciais
o esgotamento das existencias
o efecto natural da decadencia das cousas
entón aparecerá o silencio máis perfecto endexamais escoitado
e nacerá de todo iso.
o sol segue agochado aí
na espera do seguinte capítulo.
.
Orixinal en inglés
dinosauria, We
born like this
into this
as the chalk faces smile
as Mrs. Death laughs
as the elevators break
as political landscapes dissolve
as the supermarket bag boy holds a college degree
as the oily fish spit out their oily prey
as the sun is masked
we are
born like this
into this
into these carefully mad wars
into the sight of broken factory windows of emptiness
into bars where people no longer speak to each other
into fist fights that end as shootings and knifings
born into this
into hospitals which are so expensive that it’s cheaper to die
into lawyers who charge so much it’s cheaper to plead guilty
into a country where the jails are full and the madhouses closed
into a place where the masses elevate fools into rich heroes
born into this
walking and living through this
dying because of this
muted because of this
castrated
debauched
disinherited
because of this
fooled by this
used by this
pissed on by this
made crazy and sick by this
made violent
made inhuman
by this
the heart is blackened
the fingers reach for the throat
the gun
the knife
the bomb
the fingers reach toward an unresponsive god
the fingers reach for the bottle
the pill
the powder
we are born into this sorrowful deadliness
we are born into a government 60 years in debt
that soon will be unable to even pay the interest on that debt
and the banks will burn
money will be useless
there will be open and unpunished murder in the streets
It will be guns and roving mobs
land will be useless
food will become a diminishing return
nuclear power will be taken over by the many
explosions will continually shake the earth
radiated robot men will stalk each other
the rich and the chosen will watch from space platforms
Dante’s Inferno will be made to look like a children’s playground
the sun will not be seen and it will always be night
trees will die
all vegetation will die
radiated men will eat the flesh of radiated men
the sea will be poisoned
the lakes and rivers will vanish
rain will be the new gold
the rotting bodies of men and animals will stink in the dark wind
the last few survivors will be overtaken by new and hideous diseases
and the space platforms will be destroyed by attrition
the petering out of supplies
the natural effect of general decay
and there will be the most beautiful silence never heard
born out of that.
the sun still hidden there
awaiting the next chapter.
