Sabeliña xa non nos traballa no Gadis, agora é a orgullosa caixeira do único hipermercado que hai en Irixoa. Sae de Lousada coa melena loura de perruquería ondeando no ar, entra no Nissan Micra que ten desde 2008 para arrincalo como pode e facer un número de quilómetros tan insignificante que non paga a pena mencionalos. En fin, como dicía, que a nosa Sabela nese supercarro vintage que ten é a primeira en chegar e abrir o híper.
A primeira! E mira que abren cedo, porque aquí non somos moitos e téñense que adaptar aos horarios dos veciños. Suben a persiana cando dan as 07.15, pola Mari Pili e máis eu que é o único tempiño que temos libre antes de ir choiar. As 8.30 pechan e abren de novo as 9.45, pois é cando Ramiro e os chavales fan unha pausa para o café e mercan pan e marmelo para acompañar. E así seguen toda a mañá:
– 10.30. Abren. Chega o bus cos vinte veciños da Ermida, que fan a compra todos xuntos, aínda que ás veces pérdense e non saen de alí ata o mediodía.
– 12.00. Pecha o híper porque Sabela e Rita, que son as únicas caixeiras que hai polo de agora, van á igrexa a se confesar. De paso, fanlle a compra ao crego: cada día lévanlle un par de botellas de viño de Barrantes e, xa que están, retornan os cascos baleiros do día anterior.
– 16.00. Regresan e reiníciase a acción. Abren, atenden ás tres viúvas de Xose Antonio, a cinco mestres da zona, ao taberneiro máis ocioso e a unha parella de franceses bastante novos que chegaron o setembro pasado.
-Pechan de novo sobre as 18.30, cando Marguerite e Pierre Paul marchan a clase de esperanto.
– 23.00. Volta abrir hora e media, para que poidan ir os borrachóns a abastecerse antes de que pechen os bares.
A verdade, está mal que o diga eu, trátase dun sistema brillante propio dalgún xenio europeo do século dezanove. Esta metodoloxía horaria de hipermercado baseada na fragmentación permite cubrir as necesidades de toda a comunidade de veciños e tamén as das traballadoras, que poden parar a cada pouco sen preocuparse de desfalecer por sobreesforzo. A pesar de todo e como outras moitas ideas innovadoras e fantásticas, cómpre dicir que esta ten algunha que outra desvantaxe. Por exemplo, facer compras de urxencia en horas nas que non hai actividade é problemático para nós, mais a peor situación posible dáse nesas escasas ocasións en que Mari esquece que hai que ir mercar pola mañá e temos que achegarnos ás 23.00. E claro, como é a hora dos bebedores só está o alcol nos estantes. As demais cousas gárdanse no almacén para que o Manolo non abra os produtos envasados ao baleiro ou que os fillos do Narciso non estraguen a froita nesas carreiras de carritos que fan. Pero claro, para Mari Pili e máis eu é un enguedello.
Igual ti non te decatastes, pero a Mari está a quedar xorda e eu, cego. Nós envellecemos dun xeito moi conveniente, xa o dicían as nosas nais cando casamos: “volos dous sodes moi compatibles: o que lle falta un, telo o outro”. E iso está moi ben, si. En calquera situación menos ás once da noite no hipermercado cando a Mari desaparece no almacén en busca de verzas e allo e as luces caen e a condenada de Sabela non aparece e a estúpida de Rita fala cos maridos máis borrachos e a Mari non me oe e non teño que comer. Entón, escorrégome polos ocos que atopo no almacén coma un famélico can á procura do seu óso perdido. Cego coma un morcego tento localizala facendo uso dos ultrasóns emitidos polas distintas caixas frigoríficas, axúdome do tacto e palpo todo o que atopo: unha lata pequena (tomate frito, de seguro), unha grande (melocotón en xarope), berberechos, peixe sapo, unha nádega (“perdoa Sabela. En serio, non te amoles, que foi sen querer), outra nádega (“Ai, Sabeliña! É que ocupas todo o tramo…”), cogomelos, un brazo, unha perna e unha cachola, filtros de café, un bote de Tenn Antibacterias fórmula mellorada, pero nin rastro da Mari.
Son eses intres nos que, para compensar as deficiencias da vista, os demais sentidos agudízanse e podo ouvir todo o que pasa ao meu redor. Percibo o que acontece desde Viveiro ata Lousame: o chorar do fillo de Carmela porque lle está a saír o primeiro dente, o son do quebranoces no bar de Eulalia, o latexar dos corazóns dun par de gatos vagabundos, o movemento das nubes no ceo nocturno, os ronquidos dunha muller que non sabe como funciona o WhatsApp. Abandono o corredor de útiles de limpeza e inicio a persecución desa característica melodía onírica que me esperta cada noite. Velaí está a miña muller, deitada sobre as vieiras coas verzas nunha man e os allos na outra, coma unha Venus pintada por Boticelli.
Fermoso.