O vampiro non, o outro

A Rodd desarmábaselle o corpo ao achegarse a quenda de noite. A pel poñíaselle pálida e os ollos afundíanse nas órbitas mentres pensaba en pasar oito horas encerrado na sala de autopsias N4. Non levaba mellor as horas diúrnas e pasaba tardes enteiras na cama, agardando a que o sol se retirase, tras as contras do cortello no que malvivía. Coa caída do sol, polo menos, sentíase con forzas para abandonar o cuarto.

Foi durante as quendas de noite cando Rodd Medoh descubriu que era un vampiro.

Odiaba o autobús, pero o hospital estaba lonxe da cidade e non soportaba camiñar polas beiravías desertas. O motor bruaba coma un condenado e contaxiaba ao vehículo enteiro dun malestar motriz. A luz alóxena causáballe náuseas e as curvas descoidadas revolvíanlle o estómago. Odiaba o puto bus.

Normalmente a liña estaba case deserta, agás algún que outro descolgado que perdera a súa oportunidade de divertirse durante a noite, ou que ía de repesca a lugares afastados dos posibles espectadores. Ninguén miraba para o mozo alancado, de cabelo louro graxo e ollos azuis leitosos. A expresión ausente, enmarcada nunha cara longa e anódina, parecía dicir: Mellor así.

A perspectiva daquela noite, coa única compañía do vello forense, rematou por meterlle algo de ánimo no pelexo. Ah, como o atraía a enorme silueta do hospital. Algo vivía no silencio nocturno do edificio, algo sagrado que non debía ser interrompido, que obrigaba ao practicante a inclinar a cabeza con respecto cando entraba. Non por mor dos mortos, senón pola aura de paz que tan só nas enormes salas baleiras era quen de atopar.

Idolatraba a escuridade do hospital case deserto. O clic incandescente dos halóxenos era unha herexía, pero unha herexía necesaria de momento. Foinos acendendo pouco a pouco, mentres camiñaba polos pisos baleiros ata a morgue. Camiñaba coa mirada baixa, pedindo desculpas a aquela paz pola súa interferencia temporal.

Rodd pechou a respiración contra as costelas mentres baixaba as últimas escaleiras que conducían á sala de autopsias. As luces que esvaraban por debaixo da porta anunciaba a puntualidade do forense. Non se sentía intimidado polos andeis, cheos de dedos etiquetados. Asolagábao o sentimento reconfortante de seguridade. Dende logo, era mellor que o bus.

Organizouse. Fixo unha lista de tarefas para a quenda: etiquetar, diagnosticar, eviscerar e conservar, todo nas mellores condicións posibles. Como extra, gustáballe contemplar os andeis cando o seu xefe non lle prestaba atención. Deste xeito o muro convertíase nun mosaico de pés brancos coma tellas, unha imaxe que o inspiraba, aínda que normalmente traballaba de costas. Era a sensación mórbida da compañía silenciosa, dun galiñeiro respectuoso que miraba ao seu actor principal no medio do éxtase representado.

Levaba as tesoiras longas, feitas para a resistente fibra muscular, e parecía que os cortes se abrían ao mando e non ao contacto dela, pola facilidade con que resgaba a pel. A éxtase da carne morta chegou a tal punto que Rodd se sentiu incómodo nas apertadas teas do pantalón.

A carne morta, pero a sangue viva. Iso tivérao claro desde o primeiro día. Naquela xornada iniciática, desde detrás dos ombreiros do médico Rodd vira fluír o fluído vital a través dos frascos conectados á pel pálida. O vello doutor desarmara os feixes de nervios do plexo solar, mentres que el non podía apartar os ollos das tesoiras pericárdicas, de láminas monstruosas, como as que usan os poleiros para preparar a mercancía.

Vendo fluír o sangue, espeso cara a bomba de succión, decatouse da verdade agochada detrás de todas aquelas escenas en sesións solitarias de cine nocturno, onde múltiples  actores de cartón, co cabelo liso e o pico de viúva resaltado, fartábanse do sangue de algún protagonista secundario. En si mesmo pareceu renacer unha segunda vida. Uns instintos adormecidos que axitaban o seu corpo co espertar, atopando apetitos que non se atrevería a pronunciar.

A fame a partir de aí foi terrible. Tivo que convencer o vello doutor de que el só  podía ocuparse das solitarias quendas nocturnas. Non foi difícil, a idade que se adiviñaba detrás das espesas lentes de vidro, que mitigaban Deus sabe cantas dioptrías, xa o ía lastrando. Especialmente despois dun día tan esgotador como aquel. Cun movemento resignado, o forense  colocou o montón de chaves no escritorio da oficina onde traballaba Rodd

“Asegúrate de preparar os tres para esta noite, que eu xa farei os informes”, dixo, axustándose un abrigo groso sobre os ombreiros.

Rodd intentou conterse ante a excitación que lle restelou polo corpo. Ergueuse con demasiada présa, derrubando a lámpada baixo a que traballaba e provocando un revelador xogo de luz. A sombra da súa man estendeuse como unha gadoupa pola mesa. Toda a súa silueta encurvada e bestial delataría as súas intencións a un observador atento, mais, por desgraza, pasou desapercibida para os ollos miopes do doutor, que non vían máis que a hora de durmir.

Agardou ata que o son do coche do vello forense non era máis que un murmurio afastado. Co cerebro bombeando químicos, buscou a chave do quirófano. Pechou as portas de cristal e deslizou a persiana sobre elas. Só entón se permitiu respirar aliviado. Estaba en casa. Na súa casa e non no cuarto onde malvivía. Esta era o seu verdadeiro lar e os que miraban dende os nichos metálicos, con ollos lagañosos e vidrados, eran a súa auténtica familia.

O repentino bo humor fíxolle acender a radio que o forense gardaba no seu armario para quendas especialmente solitarias. A reverberada voz dun locutor apareceu na primeira volta do dial. Rodd atopou o a compañía reconfortante e dispúxose a executar o plan que levaba trazando desde aquela primeira revelación.

Desenchufou un dos frascos que conectaba a aspiradora co inquilino máis próximo. Cardíaco, observou como unha gota carmesí sobresaía da agulla debido ao cambio de presión, cun  brillo incrible baixo os halóxenos.  Non puido evitar pasarlle o polgar e levalo á boca. Ao  tempo que as pupilas se dilataban, perdeu entre espamos o control do brazo, a boca pechouse arredor do frasco, cuspiu a agulla e Rodd atopouse aspirando con toda a forza que lle daban os pulmóns.

Foi como nacer de novo. Como atopar órganos no seu corpo que só batían baixo o baño do líquido espeso que agora inundaba o palacio dixestivo. A forza que o transo imprimiu á súa mandíbula provocou fugas de escuma vermella que mancharon o  mandil de coiro. Só o renxer da máquina de muxido, carente de fol, foi quen de devolvelo á realidade. De volta á a sala de autopsias número 4 onde estaba, cos ollos rodados, lobotomizados.

Limpándose co bordo da camisa puido recuperar un pouco a compostura e recoller a lea. O cadáver detrás del, conectado á máquina por un par de frascos máis, esvarara na padiola polos tiróns aos que o sometera na procura demente de máis sangue. Agora a súa cabeza colgaba revolta e parecía que o miraba coas pálpebras tensas, coa tebra de defuntos que xa dominara o resto de trazos da face.

Tarde, porén, para cuestionar a fame. O que ata había uns segundos fora apenas unha hipótese silenciosa era agora unha realidade tan clara como a propia vida. Máis aínda, xa que apenas comezaba a albiscar as posibilidades daquela nova natureza que se lle presentaba.

O primeiro pensamento que ocupou o lugar antes reservado aos escrúpulos foi o instinto de caza. Aquela sangue morta non era máis que un paliativo. Sostería o seu corpo, pero só a  carne auténtica sería capaz de conducir o seu corpo ata o segredo.

Pensou no lugar máis solitario e frecuentado por posibles presas descoidadas: as sesións de cine nocturno. Fantasiou coa idea da depredación e  deixou escapar os últimos redutos de conciencia, como mercurio detrás dos seus ollos. Xa non quedaban argumentos.

As últimas resistencias de autocontrol axudaron a Rodd a desconectar os ríxidos soportes da bomba de succión. Enfiaron as súas mans a través do frasco, envasando cruelmente os restos da sangría. Alí quedaron, mentres el apagaba as luces e saía pola porta sen preocuparse por ningún posible intruso no edificio desocupado. A presencia daquel lugar viuno partir, fillo da mesma escuridade.

Marchou cun trote impaciente ata a parada do autobús, que o agardaba deserta na madrugada. Tal era a comuñón que sentía co seu entorno que ata a silenciosa compañía dos gatos parecía aprobar o seu renacemento, con pestanexos lentos e golpes de rabo preguiceiros. Noctámbulos, recoñeceron  o paso apresurado dun novo membro.

Entrou no bus sen mirar o condutor. Agarrouse á abrazadeira tentando ignorar o que, por un segundo, percibira cun sentido violento do oído. Pois mentres pasaba a tarxeta,  xuraría escoitar, coma un reloxo abafado por varios quilos de algodón, o latexo rítmico do corazón do condutor. Este e máis estímulos chegaron aos seus sentidos lunáticos, mentres o autobús coxeaba polas rúas desertas.

Creu ver como lle medraban as unllas, milímetro a milímetro. Que a pel, antes coloreada, agora era só distinguible dun fondo de marfil polas longas veas azuis que parecían incharse ante a necesidade de expansión. Case podía sentir o frenético rego a través delas mentres o seu corpo tomaba a nova vida da que se apropiara. Volvíanlle estraños soños de infancia, onde se lle ofrecía a súa propia carne, fantasías predestinadas onde devoraba o que agora recoñecía como vello corpo.

Ao lonxe entrevíanse as primeiras luces da cidade e, adiantado a elas, o raquítico letreiro de neon que anunciaba calquera migalla da serie B que a Goldwyn ou a Universal malvendían por lotes ao cine local. Desde o vidro do autobús, no que Rodd observou con satisfacción que non deixaba rastro de alento, podíase ler a estrea daquela noite: Levarán todo o que amas. Sentiuno como un convite do mundo a aceptar o seu renacemento.

Rodd baixou diante da entrada do cine. As pantallas só informaban dunha sesión e non lle sorprendeu atopar a sala deserta, ateigada de butacas gastadas. Unha soa cabeza sobresaía no público, como un recorte contra a parede proxectada. Na tea, discorría unha escena onde un maquillado actor guiaba cun facho a un protagonista perdido polas tripas dalgún castelo transilvano.

O filme, que antes o ofendería pola súa precariedade, agora foi contemplado con condescendencia polo renacido. Que saberán eles, pensou. Foi sentar preto da primeira fila, deixando un par de asentos entre el e a cabeza anónima, pero pronto deixou de prestarlle atención á película.

Semellaba ser unha rapaza, non moi maior. Unha cascada de cabelo negro caía sobre a butaca. De cando en vez raios de 8 mm atravesaban esa marea negra acibeche e Rodd espertaba do ensoñamento. Podía distinguir unha pel  suave dunha cor pura e atravesada polas sendas arteriais, como cicatrices anteriores á escuridade do nacemento. Pechando os ollos, parecía distinguir como todo o corpo batía debaixo delas, chea do pulso vital que ansiaba.

Como simulando acomodarse no asento, comprobou que ninguén máis entrara na sala e que non se debuxaba ningunha silueta no pequeno rectángulo iluminado da sala de proxección. O máis normal era que o proxectador deixase rodando a cinta e fose atender calquera das necesidades que se poden atender no fondo dun teatro vello que morría con entradas a un pavo.

Volteando a cabeza, comprobou que nada se movía no asento diante del. Estaba durmida? Sen dúbida faría o traballo máis fácil, pero xa non quería só comer. Desexaba cazar. Mesmo a flora do estómago parecía obedecer á influencia do instinto e fíxoo revolver incómodo, atravesado por cambras estomacais, sobre os que o seu peito subía e baixaba cada vez máis revolucionado. A película acabaría pronto, e a rapaza tería que erguerse e marchar.

Na pantalla, o protagonista atravesaba a escena ata un cadaleito mal composto, para descubrir ao conde plantado cos brazos cruzados sobre o peito. Tras un moi primeiro plano do asombro, aquel Béla Lugosi de barateiro abriu os ollos irritados polo colirio e amosou a súa mandíbula plastificada, deixando calquera posibilidade dun mínimo de acción tras un vago acorde de órgano e uns créditos breves.

Despois dun par de compases, a moza non fixo o máis mínimo sinal por respectar a súa presenza e, poñendo na cabeza un sombreiro que Rodd creu un tanto anticuado, abandonou a sala polo lado dereito aproveitando a ausencia de iluminación. O proxector esgotou cable pero as luces non alumearon, como agardando unha última escena.

Tentando recuperar a iniciativa, Rodd saíu apresuradamente e albiscou o sombreiro detrás das portas de entrada. O corredor tamén estaba deserto, como pensara. Nin rastro do mozo das entradas. Sorriu, con dentes que imaxinaba eran elegantes cairos que escoltarían a vítima ata o máis alá. Posuído pola fame, saíu á noite aberta.

Non a atopou ao principio. Como se dera tanta presa? Seguiu o descoidado balbordo dos seus tacóns no asfalto ata o aparcadoiro deserto. Un farol arroxaba sobre ela a súa luz moribunda e o vampiro puido ver a figura completa. Era alta. Por un segundo, ofendeulle pensar que tería que erguerse sobre a punta dos pés para suxeitar aquel delicado pescozo. Restos dun orgullo humano que, como a súa condición anterior, quedaban obsoletos pola nova escala na que reinaba.

Pechou as mans e avanzou cara ela. Non se decatou de que os tacóns deixaran de resoar ata que el mesmo estivo baixo a mesma luz laranxa. Estaba quieta, coas costas indefensas, inmóbil, ata que se volveu cara a el como se lle cheirase a mente. Rodd detívose, atrapado por unha sensación que pensaba que abandonara o corpo para sempre. Presa do medo.

O cabelo negro que tanto tempo levaba observando deu paso a un rostro que a mente tivo que desenfocar nun ataque de delirio. Aínda así, algunhas impresións atoparon ocos na razón para ferirlle a mente. Na boca, que apenas tivo tempo de ver antes de que os seus sentidos se nubrasen, había o mesmo sorriso agudo que concibira en si mesmo momentos antes no corredor. Os mesmos cairos que apareceran no actor da película, amosábanselle agora orgullosos, roubándolle brillos á lúa.

A silueta creceu varias cuartas diante súa, tapando a luz do farol. A noite escureceu. Dúas gadoupas atravesaron as mans enluvadas que, ata aquel momento, permaneceran agochadas tras as costas. Feríronlle os ombros, atopando a carne e Rodd sentiu que o cravaban na terra. Unha nube de alento fétido obrigouno a torcer a face e a cabeza, inimaxinábel, abalanzouse sobre o pescozo descuberto.

Da ferida, Rodd so rexistrou a incisión. O zugar da sangue que manaba dela e o trillo dos dentes que trituraban a carne arredor pasaron de incógnito pola razón. As pernas caeron inertes, desprovistas de fol. A criatura dobregábao, mentres bebía del.

Reducido a pouco máis que un surtidor, a imaxinación podreceu nunha última idea. Sobre eles, a lúa brillaba nuns ollos igual de espantados que os do protagonista do filme. O vampiro non, o outro.

A imaxe de portada é un fotograma retocado de M, o vampiro de Düsselfdorf, o filme de Frtiz Lang.

A fotografía final é de Adrien Leguay.