Rúa das hortas S/N
Despois dun tempo,
alí estaba o piso de estudantes
no que fun quen de vivir, e resucitar.
A curva pronunciada da beirarrúa,
o bar embaixo no que nunca bebía
e o ruído dos nenos que ían ás aulas mentres durmía.
Había unha luz, un raio concreto
que se colaba pola fiestra como unha muleta
invade a carne dun Zeus branco e secuestrador.
Cego, na cama, palpábaa
procurando un milagre para apareceres
como unha deidade das mantas e a escuridade.
Unha curvatura do espazo e o tempo,
do infinito feito gravidade,
do espazo profundo feito realidade.
Logo,
só,
deixaba de lembrar.
E
continuaba
rúa arriba agardando
pola foto dun buraco negro.
Na encrucillada
Escoitabas os grilos na noite?
Eu si, cando era neno.
Logo tocoume ser adulto,
e cambieinos polos coches.
As lanternas das rúas semellan lúas
ás que van os demos con alas
e os que confunden o viño coa luz.
Que medra baixo o foco dos farois?
Como distinguen as formigas ás estrelas fugaces
dos coches?
O asfalto das estradas
ofrece sempre pistas de cara onde ir,
para logo deternos en encrucilladas
nos únicos momentos que de nenos
non queriamos deter o motor
da vella bicicleta
co bote de vidro
cargado de grilos
recollidos antes
da noitiña.
.
La Barbe bleue
Diante dun mar, mergullando nel
a man para logo tomar aire co corazón,
un cachapiollos evolucionado en aleta
abrirá o océano para ti.
Deixar pasar o aire entre as augas,
esvarando as gotas pola palma
cara o interior do pulso
para logo rubir como
unha navalla tan afiada
coma a dun barbeiro azul.
Exporme nun museo,
no seu sexto e medio edificio,
na terraza do servizo,
ao carón da cisterna,
lembrando que as augas
ábrense cun botón
e un chisco de intención.
Pouco
Déixame partir. Non permitas que
recite as palabras que ditei
aquela última vez. Agóchame
no teu caixón de xastre.
Serei nada e algo; logo, pouco.
Un lago cunha alga invasora.
Alá van as horas, correndo
como se fosen doutro,
como se tivesen présa,
como se quixesen fuxir.
.
O incendio
Chovera na cidade de pedra
para logo chegar o sol.
Na tardiña, todo semellaba ser vermello
dun xeito profundo, natural e triste.
Un momento prodixioso,
como tantos outros,
fronte a nós.
Unha nube solitaria
que quería ser acariciada
cruzaba o ceo en chamas.
A vila mudara en silencio
a súa pel, a choiva levara
o po do mediodía.
Esqueceu apagar as lapas.
O mar… ao lonxe
Era tan lonxe que parecía preto;
a mañá arrastraba cheiro a mar
dunha maneira case tétrica.
Os soños lémbranse mellor
cando se gardan no peito,
xusto antes de espertar.
Logo, tenta chegar o resto.
Vén a mañá,
o día, a tarde,
e as conversas.
Veñen as estradas,
os carreiros, as pistas,
e as curvas.
Vén a falta de tempo,
as sobras do xantar,
e as pisadas ao bailar.
Boto de menos o mar,
as ondas marcando o tempo do día.
Un director de orquestra natural,
afogando na area de Melide,
morrendo ao berrar corpo a terra,
cuberto polas cunchas que anuncian retirada.
Ao fondo, a lúa,
clonada pola luz do sol sobre o océano.
E ambos astros coinciden,
míranse,
pero non falan.
Mergúllanse na auga e danzan xuntos
mentres o mar sorrí,
agora con dous ollos,
un branco e outro amarelo.
.
Pola foto da portada ©Brad Higham. Da foto dos grilos na noite ©Kris
