This is a journey into sound. A journey which along the way
will bring to you color, new dimension, new value.
Chegou a noite do concerto. Baixo á rúa, sinto o seu recendo.
Do peito algo bate dentro. Imos vendo, temos tempo até estarmos perto.
Hai expectativas ante a nova comitiva
do son.
Con García, outra cor, outra vía.
Non se esperan despedidas. É a partida.
Ponlle música activa, chamativa, combativa
tal como bate o ritmo en mente esquiva.
Redefinindo a nación como os Native Tongues fixeron daquela.
Bandeira negra, estrela vermella.
Cando prendo os cascos, bouran. Cada paso conta beats noutra nota.
Están a estourar. Sempre a acompañar o camiñar, cadrar os pés, te situar
e disonar no deambular ao na fochanca te enmerdar.
Mais agora o clima loce tregua, sabe o que hoxe lle espera:
de lonxe chega a fera. Tons cálidos, sound sistema.
Pola praza Pontevedra xa se deixa ver o Lema.
Dous malandros, mil andrómenas, mallando no hip hop con temas de jazz.
“- Aí vai esta, que me das? – Xa que estás, proba aquí do Old Man Sax-on”.
Emoción por ver hoxe que pasa.
Intención de gravarmos nas tabulas rasas. A fusión vén á casa.
Imos embora, xa case nos é hora.
Nun tempo de petardos, Quilombo é bomba sonora!
Desta beira da leira a barra fai de barreira.
No fío sonoro é Gramatik quen se peneira
e a paleta do RH Factor anticipa xa a feira.
Un claro de lúa ilumina o escenario:
o mesmo Chopin co piano está a pintalo.
Pin! Corren o pano os rapsodos mundanos.
Zarpa a nave comandada por exóticos paxaros.
Mariñeiros aos postos, todos prestos a enrolarse.
Teletransporte sen truco. Noiteboa en Harlem.
Así que clap your hands everybody if you got what it takes
Porque o MC e banda farannos ver con outra ollada e tamén mover os pés.
Batería, guitarra, baixo, teclado e trombo
con estes remos Quilombo non toca fondo.
Os pigmentos válense sen bongos
e xunto aos scratches fan que o palco escache.
Entrada xa a noite os artistas petan forte.
Danza sagrada, baila coa palabra.
García transmite en cada parrafada
unha boa tralla. Non esbardalla.
Móvese a xentalla, os ritmos nos corpos mallan.
Espallan unión contra a resignación. En pogos buscar un corazón.
Ese baixo chama á rebelión das pernas.
Faiche movelas, poñelas en on.
A forza da creación, musical revelación.
Esta tribo é a meta ou a continua busca? O Quilombo non se asusta.
Propón na medida xusta: isto é, desbordante.
Cromatismo sufocante contra o gris aberrante.
Abracadabrante. Cadencias imperantes, mestizaxe impactante.
Trae frescura con sabrosura, sementándoa sen imposturas.
Kilos ao lombo desde Colombia e a selva lacandona
portan texturas que mesturan na gramola.
A terra como escola desta escolma soante.
Axitación local que atinxa o global,
os axentes tinxen de maxenta e verde ao persoal.
Cancións baleiras de arrogancia, temóns pra quen cae e se levanta.
Guerrilleiros desde a consciencia, non hai disidencia neste cadro de Laxeiro.
Xuntando na Garufa partes do mundo enteiro.
Reagge, bombo e caixa ou chicha peruana non hai fronteiras para o oficio da palabra.
O MC garda dentro de si, sen ego, a Marcos e a Celso.
Respecto! Moito Corazón e Mentre Creativa,
Move Consciencias no Mar Cultural, non vai á deriva.
Ten o título do Master Compulsado,
é o consulado da Melodía Camponesa. Hibridación con destreza.
Mesa e Coloquio, soliloquio entre os Moitos Cronopios.
Obvio que hai toneladas disto, rap. Vibracións positivas sen parar.
Peace, unity, love and having fun, xusto o que os quilombeiros che dan.
Pintan cadros que non marcharán.
O micro élle a chave dunha porta que se abre.
Á expresión contra a escravitude non hai quen a cale.
As cadeas de cabeza e pés rómpalles
e que les vaya bonito, órale!
Foto da portada, por Rulassie Selektah.
Encántame o formato desta crónica,
moito ritmo na lectura e na prosódica!
Tamén admiro as citas das obras canónicas
e os anhelos da vida bonita ao final que convocas.
Non podía resistir manifestalo,
se non publico isto, penso que estalo.
Pracer, señor do Val, con vós cantalo.
MC, non respondas a isto, que me embalo.