—Eu marcho para casa. Total, non podo cobrar.
E bulín de alí botando lume. Home, non! Xa estaba farto de tanta leria. Que me estás contando, que aínda por riba que me fan traballar, van e non me pagan? Que é isto, África? Aínda bo fun que deixei os cascos á saída do hospital alí liscados no lixo, que o sei e os traio para casa. Porque me esquecera de sacalos ao marchar, tan cómodos que eran. Obviamente a miña rutina no choio continuaba sendo basicamente facer nada, así que usaba bastante o tempo para escoitar música.
Xa sei ben que apartei o proxecto da miña autobiografía dende hai uns meses (case un ano, polo que din os da revista). Non teño máis escusa que a explotación en que vivía despois de entrar nesa planta de hospital. Vaia catástrofe económica a movida! Primeiro cabréanse todos comigo e agora isto. Normal que soe furioso.
En fin, que decidín seguir coa historia da miña vida porque supoño que haberá moitos lectores agardando saber que foi das miñas destrezas informáticas, se comprenderon que eran eles os culpábeis e que eu era necesario na empresa. En definitiva, se conseguiron recapacitar.
Lamento informar de que nada máis lonxe da realidade. Ás veces a miña vida semella un imán de desgrazas centrípetas. O bonito sería pensar que eu estou no medio vendo como me arrodean, como se xogase con elas a un aro, practicase visión astronómica ou algo así. Mais non é como sucede e isto chegou a molestarme bastante o día en que recibín esa chamada do banco mentres aínda estaba traballando.
Xusto nese momento estaba no descanso do terceiro café, así que me tocou bastante os collóns que me espertase. Con todo, atendín ao teléfono e á segunda ou terceira frase xa non me estaba queixando. Xosé Luís é un amigo da familia de toda a vida. Os meus pais estiveran sempre aí e sabían que fíos mover para axudarnos. O problema é que non podía facer nada tras semellante atrocidade que acontecera coa miña conta bancaria. Desapareceu. Completamente. Eu de verdade que alucinaba. Se ben é certo que pola miña parte intentara facer uns movementos de apostas extremas coa historia do futbolín, non conseguira nada e xuro que saín da páxina do banco sen tocar configuración algunha. Mais algo deberon facer ese día na sucursal que botaron a perder os meus esforzos. Polo tanto, non me podían pasar a nómina porque non tiña ningunha conta asociada.
Ao comezo pensei que estaba de broma, mais despois comprobei que o moi cabrón do Xosé Luís tiña razón e o DNI da miña carteira tamén levaba caducado anos. E que ía eu facer agora, se os meus pais non me avisaran de que tiña que ir renovalo? Pois obviamente, se sabía que non me ían poder pagar, non pensaba seguir alí facendo como que traballaba. Así que marchei cabreado e comecei a enxeñar algunha idea para poder continuar recibindo ingresos. Como o teléfono e Internet sempre o pagaron os meus pais, estaba cuberto nese sentido. Utilicei os días de descanso para seguir maquinando no mesmo horario que cumprira até entón no hospital. Xa se sabe que canto un máis traballa, con máis traballo pode. A tope, só parando sete ou oito veces para os cafés de pola mañá e algunha outra vez na media hora laboral despois de xantar. E o resto do tempo, veña e veña a pensar e xerar ideas sen parar.
Ao final, dei cunha páxina de comercio en liña coa que me poden chegar cartos e podo pagar en moitas páxinas electrónicas sen necesidade de ter nada máis que un mail. Tardei apenas tres semanas en darme conta disto e aos catro ou cinco meses xa estaba chamando á Policía para pedir cita para a renovación do DNI. Xa parecía que tiña todos os problemas encamiñadiños e na procura dunha solución. Cheguei a chamar máis de dúas veces no mesmo día. Tardei bastante en conseguir a cita, iso si, porque sempre me atendían máquinas e quedaba durmido coa música de espera. Mais foi entón cando me decidín a continuar coa miña autobiografía, porque sei que podo recibir os apoios económicos cos que conto da parte de todos os lectores. Mais, como comprenderedes, agora que me animei a seguir despois de todos estes esforzos, estou sen folgos.
As fotografías son de Andrew Bates e Henti Smith
