A Coruña, 21 de marzo de 2020
Sei que non hai nada tráxico nisto, a única traxedia é a pandemia. Teño un teito sobre a miña cabeza, calefacción, auga e vivo nun lar moi bonito no barrio de Catro Camiños: hai farmacias, supermercados e tendas de alimentación arredor de min. De feito, non sei que vai pasar no porvir, mais os primeiros 36 anos da miña vida foron moito mellores dos que a meirande parte da poboación mundial e isto cómpre agradecelo. Aínda así, hai algo que me pon un pouco incómodo na situación que estou a vivir agora. Axiña llela conto, mais antes que nada, cómpre presentarme un pouco.
Chámome Enrico, nacín en Xénova, no noroeste de Italia. Son doutor en lingüística e na actualidade estou de bolseiro de investigación en inglés no Departamento de Linguas Modernas da Universidade de Xénova (malia ser extremadamente precaria, esta posición déixame moita liberdade para organizar o traballo como prefiro – e isto, polo menos, é un privilexio). Cheguei á Coruña a comezos deste ano. Por que me atopo aquí? Non teño ningunha razón material para vir aquí, nin familia, nin traballo, nin parella, soamente un amor instintivo pola cidade de cristal. Foi autenticamente unha escolla libre: namorei da cidade no 2012 e aínda que pasaron oito anos, en lugar de desvanecer, este sentimento fíxose cada vez máis intenso. En canto puiden, decidín vir aquí.
Non lles vou dicir que “me sinto galego”: pódese quererlle a Galiza sen renegar das propias orixes. Claro, quero ser parte da comunidade herculina e galega; porén, ao ter nacido en Xénova e medrado nunha vila xusto ao lado da cidade, sempre me considerarei europeo, xenovés e italiano (nesta orde). Simplemente, ao atoparme na Coruña anos atrás, algunha chispa acendeu no profundo de min e unha voz empezou a suxerirme suavemente: “síntome na casa, temos que pasar máis tempo aquí”. Esta vociña nunca me abandonou ao pasaren os anos e como o meu traballo de investigación non precisa da miña presencia física en Xénova, escoitei esta voz. Na verdade, non sei canto vou quedar na Coruña, a miña vida nos últimos dez anos foi bastante itinerante e, ao non saber en que vou traballar ao rematar o contrato coa Universidade, estou aberto a todas as opcións. Iso si, encantaríame ficar aquí.
Ben, xa falei sobre a miña identidade e o meu traballo e lles dixen por que estou na Coruña. Iso explica unha parte do titular, mais por que estou sen wifi? Ben, esta non foi exactamente unha libre escolla. Isto é o que me pasou. Ao chegar aquí en xaneiro, foi complicado obter un piso de aluguer porque, ao recibir a miña nómina nunha conta bancaria estranxeira (a Universidade só pode pagar nóminas en contas italianas), non podo garantir un seguro de mora, o que a maioría dos donos de piso non aceptaría. Ao cabo, conseguín alugar un pequeno piso xusto ao lado da fonte de Catro Camiños, substituíndo o seguro de mora cun depósito de seis meses (o que sangrou a miña conta, si, mais ao cabo é diñeiro que voltará ao rematar o contrato de aluguer,). Para o wifi fun á unha compañía telefónica, que non vou nomear, mais as rapazas da tenda fixeron unha confusión tal que nin sequera puiden entender cal era o problema, mais non puiden contratar a fibra.
Ao contarllo a un rapaz italiano que coñecín no Airbnb, suxeriume que podería contratar unha tarxeta SIM española e utilizar o smartphone como hotspot cando necesitase conectarme co computador. Dado que por aquí hai moitos lugares públicos onde utilizar o wifi gratuitamente, a situación era sostible, quizais incluso positiva porque ao cabo limitar o propio tempo en liña é saudable para nós e favorable para o medio ambiente. Porén, o actual confinamento (sacrosanto, fique claro) complica a situación: así que contactei con outra compañía para o wifi e collín cita previa coa Xefatura de Policía para o conseguir o NIE, que é preciso para poder contratar a fibra. O problema é que, debido ás medidas de seguridade, a cita foi anulada. O que significa que quedarei sen wifi. Honestamente, ao recibir este correo fiquei bastante incómodo… durante media hora. Logo, calmeime e sorrín. Pensei que todas as situacións teñen lados positivos, así que cómpre aceptar as condicións que non se poden cambiar e empregar na mellor maneira posible os recursos que teño.
Algo que me parecía ter sentido é precisamente contar esta experiencia, que non pode ser tan terrible (só estou a falar do meu confinamento sen wifi no estranxeiro; fica claro que a pandemia si é un desastre). Desde hai anos estamos acostumados a estar conectados 24/7 e, en moitos casos, isto é imprescindible para traballar. Ata no máis pequeno, pensemos nas perdas que pode chegar a ter unha tenda só por non estar en Google Maps. Porén, eu lembro o mundo antes da chegada da internet, (ela chegou a mediados da miña adolescencia), e aínda que o tempo non deixe voltar, debe ser posible vivir e non soamente “sobrevivir”, porque isto non abonda para conducir unha existencia serena, cun acceso limitado á rede, aínda que isto amplifique un pouco o illamento do confinamento. A vida continúa, só dun xeito diferente: cómpre facermos da necesidade virtude.
Así, estou a reorganizar a miña vida conforme ás mudanzas nas prioridades e procurar maneiras para aproveitar o silencio e a soidade para ler, escribir e aprender algo. Confío en que vai ser unha viaxe que me aportará moito. Non lles vou dicir que é fácil, porque é un desafío. Estou bastante tranquilo, iso si, e non me faltan cousas que facer. Hai moito que reorganizar e seguro que non me vou aburrir. Ben, creo que isto é todo, agora me despido: voulles contar os desenvolvementos da situación nas vindeiras semanas. Mentres tanto, se queren saber algo máis sobre min, déixolles as ligazóns á miña páxina persoal (en inglés) e ao meu blogue (en galego). Cóidense moito e… fiquen na casiña! 😊
