Elisa e Marcela eran lesbianas, e as lesbianas teñen sexo, moito sexo

Crónica teatral en colaboración con Silvia Rodríguez López

Que raro casar en inverno. Onte á noite Elisa e Marcela casaron no auditorio Gabriel García Márquez de Mera. Casarán de novo o próximo venres no auditorio Gustavo Freire de Lugo. Casaron por primeira vez na igrexa de San Xurxo da Coruña en 1901.

Imagen relacionada
© A Panadaría

Por certo, o título deste texto non é clickbait. Son palabras do guión. A historia de Elisa e Marcela é romántica, si, pero tamén é erótica. Se ides a esta voda, ides ver sexo -moito sexo- en todas as posicións. E escacharedes coa risa. Vale, vale, isto soa moi raro. Imos rebobinar un pouco para entendermos mellor.

Non soaron as campás, pero todas sabiamos que a voda ía comezar cedo. Unha saba cos seus nomes colgaba do alto, como tantas que se penduran nas pontes de Alfonso Molina. Entramos no templo para agardar a chegada da noiva. Como en todas as nupcias, todo estaría cheo de flores brancas e soaría o tatatachán mentres entraba a noiva. Iría vestida de branco, co velo tapando lixeiramente a súa cara virxe que agarda con ansia ser bicada polo noivo. O macho. Pero carallo… se son dúas mulleres!

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e4/Marcela_y_Elisa.jpg
Elisa e Marcela na súa voda, 1901

Si, esta foi a historia de Marcela e Elisa contada por A Panadaría. Agridoce como o romance destas mulleres, as primeiras (e quizais únicas) lesbianas que conseguiron casar pola Igrexa. Uns feitos que ben poderían ser un drama transformados nunha comedia que desborda optimismo. A historia real de dúas amantes incomprendidas, aldraxadas e perseguidas por xente hipócrita, narrada dun xeito tan irreverente como o carácter das súas protagonistas.

A cerimonia durou case dúas horas nas que houbo música sen que houbese instrumentos, houbo igrexas sen tocar unha pedra, houbo viaxes polo mundo sen movernos do asento, houbo sexo sen penes e, sobre todo, houbo amor sen complexos. Así, sen complexos nin miramentos, ridiculizando o ridículo, naturalizando o natural, feminizando o feminino. Así rimos ata case chorar, que iso non pode faltar nas vodas.

Marchamos de alí coa ledicia do bodorrio metida no corpo. Un enlace de bicos de sete cores, no que non se botou arroz, senón moita, moita purpurina de amor.

DEIXA UN COMENTARIO

Por favor, introduce o teu comentario!
Por favor, introduce o teu nome aquí