“You are here, there’s nothing I fear”
Celine Dion, My Heart Will Go On
A Coruña, 8 de maio 2020
Unha mañá estupenda, o sol brilla forte fóra. Amarro as cordas dos zapatos, pero fico sentado. Isto vai ser raro, eh. A que vai cheirar esta saída? Despois de meses, non saio nin para ir ao súper nin para botar o lixo, por fin volto a dar un paseo polos arredores do meu lar. Catro Camiños, os Mallos. Non teño dúbida ningunha sobre o primeiro sitio que vou visitar. A estación de autobuses, que máis podería ser? A verdade é que nin sequera viaxo a miúdo, de feito só unha vez collín un autobús na estación. Simplemente gústanme as estacións e a súa natureza de non lugares: sitios prosaicos onde, con todo, cada día as persoas dan unha dirección ás súas vidas.
Ao saír de Xénova para A Coruña en xaneiro non esperaba isto. Como podía imaxinar que despois de apenas dous meses na cidade onde escollín mudarme, atoparíame pasando os días pechado na casiña, nunha situación de profunda incerteza e rodeado por un virus do que, daquela, o único que sabíamos era que estaba causando problemas serios en China. Con todo, a pregunta é “de sabelo, mudaríame para aquí?” Por moi kamikaze que poida soar, na verdade sospeito que si. É o tipo de tolarías que fan os namorados, xa de persoas ou de cidades: que diferencia fai? Non sinto pena de ter pasado a corentena aquí, en absoluto. A pesar das dificultades, non querería atoparme noutro lugar. En efecto, hai algo curioso nesta situación, nin sequera sabería como chamalo, quizais “meta-morriña”? Quero dicir, chégase a botar de menos os tempos nos que se podía botar de menos a terriña dende fóra. O confinamento demostrou que tamén se pode botala de menos dende dentro.
Botei en falta o de cada día da miña vida herculina. Botei en falta ir a calquera sitio que ficase máis de setenta metros da miña casa (é dicir, o Froiz de avenida de Oza: entusiasmo, non?). Botei en falta os monumentos, as praias, os espazos verdes, as librarías. Botei en falta as bibliotecas e os bares. Botei en falta ollar os libros en galego na Fnac. Botei en falta mesmo ese misterio coruñés de explorar a cidade de paseo, cruzar unha rúa aparentemente descoñecida para, dalgún xeito, descubrirme sempre de novo na ronda de Outeiro. Sempre, inevitabelmente, a ronda de Outeiro: unha estrada tan longa que podería mudar o seu nome en “calquera lugar, agás o teu destino”.
Por fin, decídome e saio. Boto unha ollada á fonte e xiro a esquerda: “Ola, rúa Fernández Latorre, todo ben?” Continúo cara a estación de autobuses. Pola primeira vez en dous meses, hai unha cafetería aberta. Sigo andando pero despois duns pasos párome. Ollo as árbores. Lembraba o espazo verde pero non recordaba que fose tan chuliño. Saco algunhas fotos. Quizais antes non prestaba demasiada atención ás pequenas cousas arredor de min. Un erro bastante recorrente na experiencia humana: enfocámonos no destino e esquecemos desfrutar a viaxe. Que se fale dun voo intercontinental ou dun paseo cotiá non cambia a substancia. Por fin, atópome diante a estación. Aínda está pechada, claro, non vai abrir até polo menos a vindeira segunda. Fico parado algúns minutos. Unha serie de lembranzas venme á cabeza: o 16 de outubro, ALSA para Asturias; visitaba a miña irmá en Oviedo. Aquel día cheguei á estación unha hora e media antes da hora da saída. Non sabía cando ía encontrarte outra vez, Cidade de Cristal, así que quixen despedirme con calma. De volta no presente, achégome e sento nas escaleiras. Un clásico: sempre me gustou sentar nas escaleiras das estacións, polo menos dende que era estudante de secundaria. Creo que dalgún xeito sempre sentín un pouco de envexa polos colegas que vivían na cidade. As vilas son bonitiñas, mais non teñen nada do fascino dos centros urbanos, cos seus problemas sociais e urbanísticos tan difíciles de resolver (os que leron Fever Pitch de Nick Hornby saben do que estou a falar).
Miro as árbores que se atopan xusto diante á estación. Ti e eu outra vez, capital ártabra. A atmosfera é algo paradoxal. Teño baixo control o reloxo: aparentemente, terei que voltar á casiña antes das 10. De todos os xeitos, ao ollar as árbores e os edificios fronte a min, decátome de canto te botei en falta, Coruña. Xa. Levaba apenas dous meses aquí cando nos colleu a corentena, había moitos sitios que quería ver e, sobre todo, quería comezar a coñecer xente. O confinamento e a falta de wifi boicoteáronme de maneira bastante brutal. Non importa: cun pouco de sorte, ao saírmos definitivamente desta terei tempo para recuperar. O que si importa é que o confinamento non fraqueou os meus sentimentos por ti. Pola contra, reforzounos. Agora moito máis que nunca, sei que quero ficar aquí. Ao cabo, o día que me tatuei a Torre de Hércules e a cruz de Santiago no brazo dereito sabía o que estaba a facer.
Agora si, as cousas van poñerse complicadas. Necesitarei encontrar un traballo nos próximos seis meses. E sabe Deus onde van golpear máis forte as consecuencias económicas da crise sanitaria. É probábel que teña que deixar Catro Camiños e procurar unha habitación nun piso compartido, quizais con estudantes. A min non me importaría. Non sería ideal pero, ao cabo, ter o valor (ou, tal vez, a inconsciencia) de seguir o propio corazón nunca vai ser libre de perigos. Van ser tempos “interesantes”, temo. “If I had to sail a boat, I’d like a boat I couldn’t steer”, dixo alguén. Creo que, máis ou menos, é a situación na que me atopo eu agora e, aínda máis, nos vindeiros meses. Quen sabe, quizais un día condicións materiais desfavorábeis poderían levar a arrepentirme desta escolla. Todo é posíbel. Porén, ao cabo, non sería o mesmo en calquera outro sitio? Polo menos, Coruña, agora estamos outra vez xuntos. Paréceche pouco?
Ao despedirme, dende unha aínda baleira estación de autobuses, mándolles un saúdo a todos os códigos de correo que comezan por 15. Reciban unha aperta, veciños da Coruña. Cóidense moito, quizais pronto nos desvirtualizaremos! 😊
A foto da portada é de Vicente Orenes.
